Job est assis sur notre balcon avec son manteau. Il a un livre dans les mains et le soleil dans la figure. C’est comme ça qu’on lui fait prendre l’air tous les jours. Job est en quarantaine absolue et nous aussi. Ça a commencé il y a exactement une semaine et plus la crise du Covid-19 s’intensifie, plus nous sommes convaincus de la justesse de cette mesure radicale.
‘Knoop doorgehakt: in verband met corona houden we Job (16) vanaf vandaag thuis. De school is nog open, maar gezien zijn broze gezondheid haken we vroegtijdig af. We zitten in de meest kwetsbare categorie, die van de fragiele hoogbejaarden en anderen met een gammel gestel.
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’ Ik lees het twitterbericht en huiver. Trek Job (16) op de bank wat dichter tegen me aan.
Opeens was de vraag ons gezin binnengedrongen: wanneer gaat Job (16) het huis uit? De vraag lag daar maar, in het centrum van ons zijn. We waren niet bij machte er een antwoord op te formuleren. Drie weken later is de vraag een steen in de rivier geworden. Wij zijn het water dat eromheen stroomt.
Ik dobber al weken mee op de Westerdam. Mijn ouders lieten me daar achter in de vorm van mijn roman De achtste dag. ‘Leuk voor de Nederlanders aan boord’, dachten mijn vader en moeder, die vorige maand nog ongehinderd naar huis vlogen na een vijftiendaagse droomcruise door Azië.
Met een dienblad vol traktaties stap ik om half negen de school binnen. Mijn zoon is jarig. In de gang schrik ik. Daar is hij, in zijn rolstoel, helemaal alleen. In slakkenvaart rijdt hij mijn kant op. Hij ziet me niet.
Roze ballonnen achter het raam van het buurtcafé. Ik trek Job achterwaarts over de drempel – tafeltje voor twee? Jonge vrouwen lachend in de serre. Ik vraag om een plek waar de grote rolstoel niet te veel in de weg staat.
Valentin, een zwaar autistische tiener, slaat keihard met zijn hoofd tegen een muur. Hij draagt een helm om letsel te voorkomen. Als hij zo’n bui heeft, wil je het liefst wegkijken. Maar iedereen in de bioscoopzaal volgt de scène.
Gezellig, dachten we, een avondje naar het Chinese lichtjesfestival in Ouwehands Dierenpark. We waren de straat nog niet uit of Job begon te piepen. Het korset moest uit. ‘Kan niet’ , zei ik. ‘Mama moet rijden.’
Boomer is verkozen tot Van Dale Woord van het Jaar. In huize H. leidde dat tot applaus. Er is geen woord dat in 2019 vaker viel binnen de muren van ons aangepaste huis.