Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantaine-bubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’.
Precies 70 dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven.
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. En het bijzondere is dat hij de meeste happen zelf in zijn mond stopt.
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige.
We zaten samen in de auto. Papa achter het stuur, ik ernaast. De wagen rook nieuw. Voor ons doemde een file op (ja, vroeger hadden we files) en mijn vader begon te stralen. Want kijk, deze geavanceerde Volkswagen remde gewoon zelf!
Mijn vader belt onverwacht. “Waar ben je?” “In de Telpost.” “Daar zijn wij ook.” Ik vlieg naar het raampje aan de achterkant. Op de dijk staat een wit busje met twee zwaaiende zeventigers. Mijn ouders!
Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. Kinderen in instellingen mogen geen bezoek ontvangen in de strijd tegen het coronavirus.
Job zit met zijn jas aan op ons balkon. Boekje tussen de handen, zon op zijn gezicht. Zo luchten we hem elke dag even. Job zit in volledige quarantaine, en wij ook. We begonnen exact een week geleden en hoe langer de coronacrisis voortduurt, hoe overtuigder we raken van deze radicale maatregel.
Job is sitting on our balcony with his coat on. A book in his hands, the sun in his face. This is how we get him a breath of fresh air, every day. Job is in full quarantine, and so are we. It started exactly one week ago and the longer this corona crisis lasts, the more convinced we become of the necessity of this radical measure.
Job est assis sur notre balcon avec son manteau. Il a un livre dans les mains et le soleil dans la figure. C’est comme ça qu’on lui fait prendre l’air tous les jours. Job est en quarantaine absolue et nous aussi. Ça a commencé il y a exactement une semaine et plus la crise du Covid-19 s’intensifie, plus nous sommes convaincus de la justesse de cette mesure radicale.