Nico de Vries zat in een hospice omdat hij binnen een paar weken zou komen te overlijden. De kist was al uitgezocht, de begrafenis doorgesproken. Maar het liep anders: op een ochtend kon Nico zijn teen weer bewegen. Dat zou helemaal niet moeten kunnen, want Nico was verlamd.
‘Laat mij dit maar doen’, zei ik overmoedig. Het bleek een vergissing. Ik voelde het al toen ik de eerste schop in de grond zette. De spade sneed niet door de wortels heen, zoals verwacht, maar veerde keihard terug. Mijn moeder had het toch net voorgedaan. Soepeltjes spleet ze de aarde.
Het beste nieuws van de week: wie gevaccineerd is tegen corona, kan het virus (bijna) niet overdragen op anderen. Lange tijd was dat nog maar de vraag, uit onderzoek blijkt nu dat een prik ook andere mensen beschermt.
Het regende berichtjes woensdag. ‘Hebben jullie ’m al?’ ‘Wij hebben ’m!’ Veelal werd een foto van DE brief meegestuurd. Het ging hier om een uitnodiging voor een prik in de arm. Maar het enthousiasme daarvoor in onze bubbel van bezorgde ouders was ongekend, alsof we allemaal waren geselecteerd voor een exclusieve reis.
Geroezemoes in een hoek van de zaak. ‘Loopt u maar even mee.’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ‘Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ‘Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’ Verrek, denk ik dan, is het al zo laat?
‘Het korset komt uit de kast’, lees ik. Fascinerende zin. Waarom komt het korset uit de kast? Lange tijd was het in onbruik geraakt, maar dankzij de populaire Netflix-serie Bridgerton is er weer vraag naar, schrijft De Standaard. En dan schijnt het korset ook nog eens in trek te zijn bij travestieten die meedoen aan wedstrijden.
Annemarie Haverkamp sprak vanavond met minister-president Mark Rutte over het overlijden van zijn moeder bij Tijd voor MAX. Aanleiding was het verschijnen van haar nieuwe boek ‘Ik heb geleefd’, waarin zeventig mensen vertellen over hun laatste levensfase.
Voor het interview konden we elkaar niet ontmoeten. In 2019 voelde dat nog vreemd. ‘Dan maar via WhatsApp-video’, opperde ik. Zoom of Teams waren nog niet geïntegreerd in ons dagelijks leven. Vanuit Hollywood vertelde Ismaël (toen 43) me die dag over zijn leven met longkanker.
Eindelijk! Een vacature voor Job. Het stond zelfs zo aangekondigd in een Vlaamse krant. ‘Job alert: na meer dan tien jaar werft het Europese ruimtevaartagentschap ESA weer astronauten aan.’ En, ik ging ervoor zitten, ‘dat hoeven geen supermannen of supervrouwen te zijn’.