Het boek van Job is vrijdag 23 december verkozen tot NPO Radio 1 Non-fictie Boek van het Jaar 2022. Het boek, over de zoon van Annemarie Haverkamp die eind 2021 overleed, werd samen met 11 andere boeken geselecteerd voor deze eretitel door presentator Humberto Tan en boekenredacteur Emma Louise Diest.
Achttien jaar lang beschreef Annemarie Haverkamp de wereld door de ogen van haar zoon Job. Ze begon al met een columnserie in de Gelderlander toen haar zwangerschap samenviel met de eerste van Máxima. Tot haar ontsteltenis bleek bij de geboorte dat Job een zeldzame chromosoomafwijking had. Hij ging niet staan en niet lopen. Zijn gezondheid was broos, maar lachen kon hij als de beste.
Het is een warme zomerdag. We fietsen door de Ooijpolder, jij zit met je rolstoel voorop. “Zie je die donkere lucht, Job?”
Jij kijkt omhoog. Ik vraag je wat dat betekent, die zwarte wolken.
“Regen.”
“En wat moeten we dan doen?”
“Snel naar huis!”
Nico de Vries zat in een hospice omdat hij binnen een paar weken zou komen te overlijden. De kist was al uitgezocht, de begrafenis doorgesproken. Maar het liep anders: op een ochtend kon Nico zijn teen weer bewegen. Dat zou helemaal niet moeten kunnen, want Nico was verlamd.
Geroezemoes in een hoek van de zaak. ‘Loopt u maar even mee.’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ‘Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ‘Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’ Verrek, denk ik dan, is het al zo laat?
Annemarie Haverkamp sprak vanavond met minister-president Mark Rutte over het overlijden van zijn moeder bij Tijd voor MAX. Aanleiding was het verschijnen van haar nieuwe boek ‘Ik heb geleefd’, waarin zeventig mensen vertellen over hun laatste levensfase.
Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang voor het Algemeen Dagblad meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde.
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby. Ik moet eraan denken als ik de slaapkamer binnenkom en Job opnieuw zo zie liggen. Het lijkt of hij nooit is weggeweest.
‘Zo, die hebben we’, zei Annemarie Haverkamp zaterdag 28 november trots in de Grote Kerk in Harlingen. Ze ontving de Anton Wachterprijs voor haar boek De achtste dag.