Uit de wc klinkt gerochel. Iemand schraapt zijn hele binnenste en laat het met een fluim terechtkomen in de wasbak. Opgetrokken wenkbrauwen in de wachtruimte. “Laat ze die deur dichtdoen”, smiespelt een vrouw tegen haar man. Het is welkome afwisseling, dit onsmakelijke rochelen.
Het leek me een mijlpaal. Een memorabel moment. Een overgangsrite. Ik zag ons voor me met ons drieën in de badkamer. Rob droeg een leren schort, hield scheermes en zeep in de aanslag als een ouderwetse barbier. Ons kind in het midden.
Zij komt de kamer binnen met een taartschaal in haar handen, hij zet koffie in de keuken. Het lijkt zo gewoon, dit kerstbezoek aan mijn schoonouders. Maar terwijl ik vanaf de bank naar Robs moeder kijk, vraag ik me af wanneer ik haar voor het laatst heb zien lopen.
Heeft Job pijn? De dokter vraagt het, de tandarts vraagt het. Het eerlijke antwoord is: we weten het niet. Job krijst niet meer hartverscheurend zoals vorige week toen hij net met zijn tanden op de badkamervloer was gevallen. Hij laat toe dat deskundigen in zijn mond kijken om de schade op te nemen en een restauratieplan te bedenken.
Ze was ongeveer even oud als Job nu toen ze bij ons aanbelde. Ik zag een tenger meisje, licht verlegen. Van haar vader – mijn collega destijds – had ze gehoord dat wij nieuw waren in de buurt en een oppas voor ons gehandicapte zoontje van anderhalf zochten. Kon zij misschien… Pas veel later begreep ik dat ze was gestuurd. Haar vader vond dat zijn 15-jarige puberdochter maar eens ‘iets goeds’ moest doen.
Ik droomde dat ik op een boot zat. We dobberden in een fjord tussen besneeuwde bergen. De lucht was donkerblauw van de schemering. Hier, niet ver van de poolcirkel, heerste ’s winters duisternis. In de bevroren stilte hoorden we plotseling zuchten. We draaiden onze hoofden en zagen boven de kalme zee het blaasgat van een walvis.
Zo meisje, wat ben jij groot geworden.’ Sinterklaas staat in onze woonkamer en schudt oma (79) de hand. Haar wangen kleuren rood. Job (13) zit veilig bij Rob op de arm. Hij verstopt zijn hoofd in de nek van zijn vader. Piet zoekt intussen een plekje voor de staf. Sint en Piet kijken wat onwennig om zich heen.
Job verlaat na negen jaar de basisschool. In een zomerserie laat Annemarie Haverkamp onmisbare helpers uit het speciaal onderwijs aan het woord. Vandaag: schooldirecteur Gillis Geschiere (60).
Job verlaat na negen jaar de basisschool. In een zomerserie laat Annemarie Haverkamp onmisbare helpers uit het speciaal onderwijs aan het woord. Vandaag: zweminstructrice Marjo Rijken (56).
Job verlaat na negen jaar de basisschool. In een zomerserie laat Annemarie Haverkamp onmisbare helpers uit het speciaal onderwijs aan het woord. Vandaag: fjordenpony Rico (21).