Geroezemoes in een hoek van de zaak. ‘Loopt u maar even mee.’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ‘Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’
Column: Boekwinkel
Auteur: Annemarie
Column: Donker
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ‘Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’ Verrek, denk ik dan, is het al zo laat?
Column: Keurslijf
‘Het korset komt uit de kast’, lees ik. Fascinerende zin. Waarom komt het korset uit de kast? Lange tijd was het in onbruik geraakt, maar dankzij de populaire Netflix-serie Bridgerton is er weer vraag naar, schrijft De Standaard. En dan schijnt het korset ook nog eens in trek te zijn bij travestieten die meedoen aan wedstrijden.
Annemarie Haverkamp en Mark Rutte bij Tijd voor MAX
Annemarie Haverkamp sprak vanavond met minister-president Mark Rutte over het overlijden van zijn moeder bij Tijd voor MAX. Aanleiding was het verschijnen van haar nieuwe boek ‘Ik heb geleefd’, waarin zeventig mensen vertellen over hun laatste levensfase.
Column: Live
Voor het interview konden we elkaar niet ontmoeten. In 2019 voelde dat nog vreemd. ‘Dan maar via WhatsApp-video’, opperde ik. Zoom of Teams waren nog niet geïntegreerd in ons dagelijks leven. Vanuit Hollywood vertelde Ismaël (toen 43) me die dag over zijn leven met longkanker.
Column: Ruimtevaarder
Eindelijk! Een vacature voor Job. Het stond zelfs zo aangekondigd in een Vlaamse krant. ‘Job alert: na meer dan tien jaar werft het Europese ruimtevaartagentschap ESA weer astronauten aan.’ En, ik ging ervoor zitten, ‘dat hoeven geen supermannen of supervrouwen te zijn’.
Nieuw boek: Ik heb geleefd
Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang voor het Algemeen Dagblad meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde.
Column: Sneeuw
Na twee dagen binnenblijven vond ik dat Job er ook maar even uit moest. Een paar meter van ons huis stonden we al muurvast. Rolstoelwielen klem in de sneeuw. Op de grote weg zou het vast beter gaan, hoopte ik, dus moesten we zien dat we het einde van ons woonerf haalden.
Column: Zeventien
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby. Ik moet eraan denken als ik de slaapkamer binnenkom en Job opnieuw zo zie liggen. Het lijkt of hij nooit is weggeweest.
Column: Jarig
In dit soort deprimerende tijden ga ik graag op zoek naar de voordelen van het hebben van een gehandicapt kind. Dit is er weer eentje: mijn zoon kent zijn eigen geboortedatum niet. Handig, want zonder dat hij het merkt, kunnen we zijn verjaardag schrappen. Voor zijn eigen bestwil uiteraard.