Ze laat ons een foto zien: Job op zijn driewielfiets die al een jaar niet uit de schuur is geweest. ‘Ik heb hem even opnieuw afgesteld. Het zadel stond te laag.’ Op de foto draagt Job haar sjaal. Voorop het stuur heeft ze zijn lievelingsknuffels gezet. En jawel, Job lacht.
Of hij het fietsen echt leuk vond, vragen we. De oppas zegt dat het prima ging. Ons kind vond het leuk, zoals hij met haar alles leuk vindt.
Jobs vader en ik waren een nachtje weg. Vanaf het moment dat we de straat uit reden, hoefden we niet meer aan thuis te denken. Want zíj was er.
Op de iPad heeft ze een beeldreportage gezet: Job in het grote bed. Zijn pyjama nog aan; ze hadden ’s ochtends samen tv gekeken. Job die een deegklopper aflikt. Chocoladebeslag tot in zijn oren; ze hadden cake gebakken. Job met een lepeltje in zijn hand. Een grote slab om zijn nek; ze waren ijsjes gaan eten.
Mijn zoon rust met zijn hoofd in haar schoot terwijl ze praat. Hij speelt met haar iPhone. ‘Wat heeft hij veel krullen’, zeg ik. ‘Ik heb na het bad zijn haar geföhnt’, antwoordt zij. ‘Die krullen staan hem zo leuk.’
Ons kind is non-stop door haar vertroeteld. ‘Heb je een beetje geslapen?’, vraag ik. Geen probleem, zegt ze. Ja, ze had het bed moeten verschonen omdat hij had gekotst, maar het was maar een beetje. Elk uur was ze wakker geworden, maar wat gaf dat.
Onze oppas blijft af en toe een weekendje bij Job om ons te ontlasten. Op doordeweekse dagen werkt ze in het speciaal onderwijs. Ze wil zich niet laten omscholen, ook al zijn er in haar sector straks veel minder banen en is ze pas 23. ‘Er is niets anders wat ik wil doen’, had ze eens gezegd. Dat was ons al zo duidelijk geworden.