‘Schrijf eens over mij, dat de taxi elke dag precies op tijd voor de deur staat.’ De taxichauffeur knipoogt erbij, maar hij heeft natuurlijk gelijk. Sinds de eerste dag dat hij Job naar school brengt – dat was in september – draait hij de bus om exact acht uur achterwaarts onze straat in. De enige die nog wel eens voor vertraging wil zorgen, ben ik.

Ik kan wel een sokkenwinkeltje beginnen, zo veel reacties kreeg ik op mijn column van vorige week. Zonder uitzondering waren het dames die aanboden sokken te breien voor mijn kind dat altijd ijskoude voeten heeft. Ik hoefde maar de maten door te geven en ze haalden de pennen uit de kast. De sokken konden in alle kleuren geleverd worden en als Job dat wenste, behoorde een stripfiguurtje op de enkel ook tot de mogelijkheden.

Ga er maar aan staan, sokken kopen voor Job. Het lijkt op het eerste oog een simpel klusje, maar met het groeien van zijn voeten groeit ook de complexiteit van de opdracht. Jobs voeten lijken op konijnenpootjes: lang en smal (zacht ook). Probeer een konijn maar eens sokken aan te trekken.

Slecht nieuws komt de harmonie in ons gezin altijd enorm ten goede. Ik koop bloemen, de gordijnen gaan extra vroeg dicht en Job mag onbeperkt Elmo kijken op YouTube. We kijken zelfs met z’n drieën naar het rode monster met zijn onverdraaglijke piepstem. De naar-bed-breng-sessies worden elke avond langer. Ik vertel Job onafgebroken dat ik van hem hou (doe ik anders nooit) tot hij uiteindelijk vermoeid maar wijs antwoordt: ‘Ik snap het mama.’

Job vraagt er al de hele week blij naar: ‘Morgen naar de dokter?’ ‘Nee, overmorgen pas.’ Meestal is hij het na zeven minuten vergeten en vraagt hij het opnieuw. ‘Morgen naar de dokter?’ Zo gaat het hele dagen over de dokter, terwijl Rob en ik ons uiterste best doen er niet aan te denken. We zien als een berg op tegen die afspraak.

Hoppa, al bijna 70.000 handtekeningen voor de petitie Wij staan op! Gelijke kansen op de arbeidsmarkt. De media besteden veel aandacht aan het idiote wetsvoorstel om mensen met een arbeidsbeperking onder het minimum te mogen betalen en van een pensioen te onthouden. De collectieve verontwaardiging daarover was zo groot dat de petitiewebsite er tijdelijk uitlag. Hoera! Daarvan lijkt staatssecretaris Van Ark nog niet onder de indruk.

De productiviteit van Job is nul en daar ben ik blij om. Hoeft hij tenminste nooit de werkvloer op. Blijft hem ook de vernedering bespaard van een ‘onafhankelijke deskundige’ die zijn productiviteit als gehandicapte gaat meten. Want hoe hard moet het zijn als iemand meekijkt op het werk, meewarig het hoofd schudt en vervolgens letterlijk concludeert: waardeloos.

Goed nieuws uit België: het hulppaard komt eraan. Het gaat om een minipaard, dat met zijn 70 centimeter niet heel veel groter is dan de bekende hulphond. Voordeel van paard boven hond: hij leeft langer. En het lijkt er ook op, zegt de blinde Monique uit Brugge in Het Nieuwsblad, dat haar nieuwe begeleider zich minder snel laat afleiden.

Zwetend zit ik in de kappersstoel. Kijk naar het gezicht van de man met de tondeuse. Ook hij ziet er verhit uit. ‘Nee, die schaar is gevaarlijk’, zegt hij en hij peutert de vingers van Job los uit de ringen van de schaar. De kapper doet zijn uiterste best Job een recht kapsel te geven. […]

Of ik een feestje had, vroeg de collega. Ik had geen feestje. Met een stapel kartonnen bekertjes, gestolen van de koffie-automaat, liep ik de redactie op. ‘Ik neem ze mee naar huis omdat de gifmenger op vakantie gaat’, zei ik.
De collega keek me vragend aan. Kennelijk was ik niet duidelijk geweest. ‘Rob gaat weg.’