In het klooster Berchmanianum aan de rand van de Nijmeegse campus wonen bejaarde religieuzen, voornamelijk jezuïeten. Nu de universiteit hun woonhuis heeft gekocht, verhuizen ze naar een nieuw woonzorgcentrum. Annemarie Haverkamp verbleef 24 uur tussen de intellectuele paters, voor wie de toekomst nog maar heel even duurt.
Hoe vanzelfsprekend is moederliefde? Die vraag staat zondagmiddag 21 december centraal in een uitzending van het praatprogramma IKONHUIS. Annemarie Haverkamp vertelt over ingewikkeld moederschap. De tweede gast aan tafel is Jacqueline Molenaar, die haar zoon verloor aan cocaïne. Mirjam Sterk leidt het gesprek. De uitzending is hier terug te zien.
De opiniebijdrage ‘Gehandicapt kind is geen knuffel’, deze week verschenen in NRC en nrc.next, is verkozen tot Het betoog van de week door het taalprogramma De Taalstaat van Frits Spits. Op Radio 1 lichtte Annemarie Haverkamp zaterdag haar zinnen toe. Terugluisteren? Dat kan hier (minuut 23.30).
Tegenstanders van de verbeterde prenatale test NIPT idealiseren het krijgen van een gehandicapt kind. De zorg is zwaar en niet ‘nobel’, schrijft Annemarie Haverkamp vandaag in NRC en nrc.next.
Hoe gaat het met Bor Verkroost? Vorig jaar zette deze ernstig zieke 36-jarige zijn euthanasieverklaring op Facebook en kortgeleden zou zijn toneelstuk in première gaan. Nu lanceert hij als laatste strohalm iets geheel anders op het sociale medium: Bor zoekt vrouw.
Op de golven had niemand gerekend. Ria nam haar spastische dochter Gea in haar armen en vluchtte de school uit. Het water stond al tot haar knieën.
De avond ervoor was ze met haar man en andere drie kinderen uit haar huis op het Filipijnse eiland Iloilo gehaald. Er kwam een verwoestende storm aan, zo waren ze gewaarschuwd. Het huisje van riet en hout zou er niet tegen bestand zijn.
Op de Filipijnen meldt zich geen fysiotherapeut zodra je een gehandicapt kind hebt gekregen. Er is geen overheid die een rolstoel financiert of een plekje op school regelt. Annemarie reisde met het Liliane Fonds naar de Filipijnen om te kijken hoe kinderen met een handicap toch worden geholpen.
Job weet niet dat een podium een beperkte oppervlakte heeft. Dat het geen wereld is waar je rondom kunt blijven zeilen, maar een aarde die plat is en waar je wel degelijk vanaf kunt vallen. Er is een modeshow op school. Job zit tussen zijn klasgenoten op het podium en draagt een gek hoedje. Muziek, feest. In de zaal klappen ouders. Ook de vader van Job.
Mensen met een handicap worden niet meegenomen in de ebola-voorlichting in Afrika. Gevolg: ze zijn niet op de hoogte van de dodelijke ziekte en weten dus al helemaal niet hoe ze die moeten voorkomen. Omdat andere Afrikanen wel weten dat fysiek contact onverstandig is, raken de gehandicapten ook nog eens geïsoleerd en lijden ze honger. Bedelende gehandicapten krijgen geen geld meer toegestopt.
Ik hoop dat Jobs redding in deze participatiemaatschappij wordt dat hij niet kan participeren. ‘Geen begeleiding meer voor verstandelijk gehandicapten die thuis wonen’, lees ik voor uit de krant. De vader van Job vragend aankijkend. ‘Geldt dat ook voor ons?’ Hij haalt zijn schouders op en propt een ochtendboterham in zijn mond. Hij leest het sportkatern. Maar beter ook.