Column: Vakantie

Fantastisch moeten ze zijn, de aangepaste vakantieparken. Aan alles is gedacht: rolstoelvriendelijke bungalows, wandelpaden zonder obstakels, zwembaden met een tillift. Het gehandicapte gezin mag zorgeloos op vakantie. De kinderen kunnen ’s middags terecht bij lieve vrijwilligers die spelletjes met ze doen zodat de ouders met de benen omhoog kunnen genieten. Regelmatig vallen er vrolijke folders met foto’s van lachende gezinnen in onze brievenbus. Ideaal moeten ze zijn, die aangepaste vakantieparken.
En daarom gaan we er niet naar toe.
Ons grootste bezwaar tegen aangepaste vakantieparken is dat ze aangepast zijn. Geschikt gemaakt voor mensen zoals wij. En dus kómen er mensen zoals wij. Ouders met een gehandicapt kind. Allemaal ervaringsdeskundigen in aangepastheid.
Wat doen gelijkgestemden? Die zoeken elkaar op. Kletsen makkelijk weg, herkennen de complicaties, vertrouwen elkaar hun zorgen toe.
‘Ga die wereld uit…’ zong Frank Boeijen. In het buitenland willen wij juist dromen, doen alsof we niet aangepast zijn. Ik wil niet in een geëgaliseerd vakantiekamp staren naar gehandicapte kinderen die er beter of slechter aan toe zijn dan Job. Ik wil loeren naar gebruinde toeristen wiens sores ik in elk geval aan de buitenkant niet kan zien.
Zet mij in een aangepast bungalowpark en ik ben de eerste die zich mengt in gesprekken over falende instanties, het kind dat zoveel aandacht vraagt en nieuwe hulpmiddelen die het dagelijks leven vergemakkelijken. Dat willen we niet. Vakantie is bedoeld als vlucht uit de sleur. Ook voor ons.
En dus zit ik op een zaterdagmiddag bij het reisbureau om te informeren naar een warme zonbestemming waar we heen kunnen met onze zoon in een rolstoel. En heb ik na een uur ja knikken en nee schudden spijt als haren op mijn hoofd. De baliemedewerkster kan geen hotels vinden zonder traptreden. Bij elke klik met de muis zucht ze dieper. Alsof ik haar de opdracht heb gegeven een Himalaya-survival voor een bus gehandicapten te regelen. Met een smoes – ‘boodschappen doen’ – druip ik af.
Thuis neemt de vader van Job het over. De hele avond zoekt hij het internet af naar rolstoelvriendelijke hotels. Twee dagen later hebben we geboekt: zonvakantie in familiehotel in gezellig havenplaatsje. Er zijn een paar appartementen voor gehandicapten, daarvan hebben wij er één. Om af en toe met de benen omhoog te kunnen genieten, hebben we Jobs oppas meegevraagd. Ze zei nog ‘ja’ ook.
Natuurlijk hebben we mazzel. We hebben het geld om zo’n reis te boeken en Job is gezond genoeg om ‘m te maken. Ik kijk uit naar avonden met rosé en gesprekken over niks. Een garantie voor succes is het allemaal niet. Misschien komen we met de rolstoel het complex niet uit omdat de weg naar het knusse haventje te steil is. Kloppen we volgend jaar met hangende pootjes aan bij het aangepaste vakantiepark.

De volgende column wordt gepubliceerd op zaterdag 14 augustus.

9 thoughts on “Column: Vakantie

  1. Lieve mensen,
    Ik wens jullie een “gewone”heerlijke vakantie toe! Blijf koppig,Annemarie,je houdt ons ook alert.

  2. Via een berichtje op twitter kwam ik op je site, leuke columns ook herkenbaar omdat mijn vriendje , de zoon van mijn vriendin meervoudig gehandicapt is en zoal je vakantie verhaal is heel herkenbaar. Ik ga de site aan haar doormailen en ik kom weer terug om te lezen.
    Fijne dag.

  3. Hoe herkenbaar , dacht dat wij de enigen waren die weigeren om met onze zoon een “aangepaste”vakantie te houden . volgend jaar gewoon naar andalusie in april , Alhambra een boel Kathedralen en zo bekijken , kind in de rolstoel geniet : want het galmt daar zo lekker door hé ! kan ons het schelen… allemaal blij .
    we geven niet op maar maken er iets van !

  4. Ook ik dacht dat wij de enigen waren die met ons meervoudig gehandicapte dochter van 9 nog steeds 3 weken per jaar met de vouwwagen gaan kamperen.
    Ja het is altijd even zoeken wat de handigste manier is om te douchen en nee we gaan niet naar de alpen of de pyreneeen, maar verder even uit de zorgcultuur….Heerlijk.

  5. Ho wat was dit leuk lezen,ik dacht steeds dat ik er verkeerd aan deed om niet met een groep ook mindervaliden zoals mijn zoon van 19 jaar mee te reizen,wij huren steeds huisjes in Andalucia niet aangepast maar toch redelijk comfortabel en zoeken steeds een oplossing als er een probleem is en dat vind ik nu net zo leuk eraan,moest je eens zien hoe hier in de bergdorpjes de oude en mindervalide mensen zich redden met de weinige middelen die ze hebben je gaat blozen.Was leuk te lezen

  6. Hi Annemarie, snap het helemaal als hemipleeg. Je wilt juist ¨gewoon¨ op vakantie, tussen ¨gewone¨ mensen. Dit jaar het ideale oord gevonden in Spanje en samen met mijn familie en de kids gesparteld en gezwommen in ons eigen giga grote verwarmde privézwembad in Moraira. Een waar paradijsje. Alles goed geregeld, niets teveel. We werden ook nog afgehaald van het vliegveld Alicante en hadden tijdens de vakantie een aangepaste bus tot beschikking. Dus lekker er op uit. Perfecto !

    Kijk op http://www.xenofilia.com en je weet waar ik het over heb….

    Shirl

  7. Beste Annemarie
    Ik kwam toevallig dit oude bericht tegen en herkende het probleem na twee zinnen.
    Het is inderdaad een verademing om uit die wereld te kunnen stappen
    Vandaar dat ik met heel veel plezier P-reizen ben begonnen
    Voor een idee wat mogelijk is, kijk even onder foto´s en voorbeelden.
    Heel veel succes verder!!!
    Peter

Reageren is niet (meer) mogelijk.