Column: Hema

Er staan een meisje met Down in de folder van de Hema. Ik vind dat goed en stom tegelijk. Stom omdat we in 2017 leven en dit ‘voor het eerst in de geschiedenis’ is. Hallo! Is Down pas vorig jaar ontdekt ofzo? Maar het is ook goed, omdat het nu eenmaal zo werkt. Je moet gehandicapte kinderen eerst zichtbaar maken – desnoods in een Hema-vitrine – willen ze op den duur onzichtbaar worden.

Het meisje in Hema-shirt is zes en heet Elise. Ze is een van de ruim 12.000 mensen met Down in Nederland. Dat maakt het dus meteen weer niet zo heel bijzonder. Een op de 1300 van ons heeft trisomie 21. Je moet als Hema – of als H&M of als C&A of als welke andere keten dan ook – bijna je best doen géén kind met Down in beeld te krijgen. Want ze lopen overal, elke dag, aan de hand van hun vaders of moeders, met een begeleider of zelfstandig. Net zoals je bij de Hema ook mensen met andere beperkingen kunt vinden. Die scharrelen gewoon tussen de rekken met sokken en handdoeken door. Ze bestaan. Wonen hier, leven hier, shoppen hier. Maakt het nog stommer dat we ze in reclamefolders nooit tegenkomen.

In films is het niet anders trouwens. Als we ze zien, zien we ze omdát ze gehandicapt zijn. Job heeft thuis vier meter dvd’s. Ik kan maar één animatiefilm noemen waarin een jongetje in een rolstoel zit zonder dat het wordt benoemd: Mr. Peabody & Sherman. Carl zit op wielen tussen de andere leerlingen op school. That’s it.

Daarom is het nog beter dat Elise in de Hema-folder figureert. Ze staat daar gewoon, zoals ze ook op een vrijdagmiddag in de Hema had kunnen lopen. Hoe vaker dat gebeurt, hoe minder het opvalt en hoe normaler gehandicapte kinderen worden.

4 thoughts on “Column: Hema

  1. Hoi Annemarie
    Ik lees je column altijd met veel plezier. Heb grote waardering voor je openheid en eerlijkheid. Met enige terughoudendheid wil ik toch graag reageren op je formulering in de hema-column.
    Ik denk dat ik wel begrijp wat jij wil zeggen hoor, maar zoals het er staat moeten gehandicapten normaal worden. Maar het moet juist normaal worden om ze te zien. Zoals ze zijn. In al hun diversiteit. Aanwezig en onderdeel van de samenleving.

  2. Hoi Marion. Dank voor je reactie. Zo bedoelde ik het ook. Dat het normaal zou moeten zijn dat je mensen met een beperking op straat of in de Hema ziet.

  3. Yep, ze kennen me in onze Hema. Zo ongeveer de enige rolstoeltoegankelijke winkel in onze winkelstraat. Ik liep er met men krukken, men rollator, reed er zelfs met scooter binnen en nu met men actieve rolstoel of E rolstoel. Ik ben niet de enige. Maar de mensen kijken wel zo naar me, alsof ik de enige ben in Vlaanderen die zo winkelen gaat. Lief zijn ze wel. En ik merk het nog nauwelijks, de blikken. Maar ik zou het ook wel tof vinden als wij, gewoon bij ‘wij’ horen.

Reageren is niet (meer) mogelijk.