Waarom is Job zo populair bij Vierdaagselopers? Massaal stoppen ze bij het jongetje in de rolstoel, gaan door de knieën, graven in hun rugzak en halen een speldje, sticker of gladiool tevoorschijn. De vraag houdt me bezig. In het dagelijks leven stoppen wandelaars nooit voor Job, terwijl hij dan vaak ook applaudisseert. Op straat kijken mensen zelden naar ’m. Dat wil zeggen: ze dóen of ze niet kijken. Maar als het Vierdaagse is, komen ze recht op hem af.

Mijn vader was geen kroegtijger, maar had wel een ideaal: als zijn kinderen groot waren, wilde hij een biertje met ze kunnen drinken. Toen ik 18 was, nam hij me voor het eerst mee op motorvakantie. Overdag zat ik achterop en ’s avonds naast hem in de hotelbar. We hebben het nog vaak over onze reizen. Ik weet zeker dat die herinneringen tot zijn mooiste behoren.

De school-soap is ten einde. Voor wie het gemist heeft een korte samenvatting: in januari gaven we Job (13) op voor het voortgezet speciaal onderwijs, eind mei liet de eerder zo gastvrije school weten dat de richting ‘dagbesteding’ zou worden geschrapt en ons kind niet meer welkom was. Het was twee maanden voor de zomervakantie. Na veel gedoe en tranen schreven we Job in bij een andere school, verder weg.

Het drama ‘Jobs nieuwe school’ sleept zich voort. Misschien mag hij tóch naar de school van onze eerste keus. Onduidelijkheid troef; deze week volgt weer een gesprek. Het is dus nog te vroeg voor een nieuwe aflevering van deze soap. Daarom even pas op de plaats.

Het voordeel van weinig te kiezen hebben, is dat je er snel uit bent. De scholen voor kinderen als Job zijn dun gezaaid. Nu de school in Groesbeek een paar weken voor de zomer heeft laten weten dat er toch geen plek voor hem is – hij stond sinds januari ingeschreven – blijft Druten over. Dit is de school waarvan we altijd riepen: ‘Daar gaat Job dus nooit heen’.