Ik dobber al weken mee op de Westerdam. Mijn ouders lieten me daar achter in de vorm van mijn roman De achtste dag. ‘Leuk voor de Nederlanders aan boord’, dachten mijn vader en moeder, die vorige maand nog ongehinderd naar huis vlogen na een vijftiendaagse droomcruise door Azië.

Valentin, een zwaar autistische tiener, slaat keihard met zijn hoofd tegen een muur. Hij draagt een helm om letsel te voorkomen. Als hij zo’n bui heeft, wil je het liefst wegkijken. Maar iedereen in de bioscoopzaal volgt de scène.

Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik krijg een berichtje via Messenger. De vrouw die ik een beetje ken, kondigt haar dood aan. Ze noemt een datum in december. Die dag maakt ze haar laatste herinneringen, die dag zal haar leven eindigen omdat de pijn ondraaglijk is geworden.

De postbode bezorgt een pakje met drie nieuwe jongenstruien. Een voor een trek ik ze aan, loop ermee naar de spiegel, draai een rondje voor Rob. Mijn man vraagt of ik mijn armen wil strekken. Kijkt kritisch naar de manchetten en knikt. Inmiddels weten we precies was Job past.