De zoon dobbert in zee met een duikbril op. Van de vader zie ik alleen de flippers, hij is zojuist richting koraal gedoken. Vanaf het strand kijk ik toe. Minder opzichtig dan toen gisteren een school dolfijnen voorbij zwom, maar even nieuwsgierig.
a precies dertien jaar klim ik weer in de dode boom op Bonaire. Terwijl het in Nederland vriest, doen we een remake op deze tropische locatie. Details zijn belangrijk. “Hier?” Ik kijk naar Jobs begeleidster die vandaag fungeert als fotografe. “Een stapje verder.”
Twaalf uur vliegen met een kind is al lastig. Het wordt een uitdaging met een jongen van 15 die gezien zijn kromming niet in een normale stoel kan zitten. Hoe doe je dat? Een handleiding:
Uit de wc klinkt gerochel. Iemand schraapt zijn hele binnenste en laat het met een fluim terechtkomen in de wasbak. Opgetrokken wenkbrauwen in de wachtruimte. “Laat ze die deur dichtdoen”, smiespelt een vrouw tegen haar man. Het is welkome afwisseling, dit onsmakelijke rochelen.
Het leek me een mijlpaal. Een memorabel moment. Een overgangsrite. Ik zag ons voor me met ons drieën in de badkamer. Rob droeg een leren schort, hield scheermes en zeep in de aanslag als een ouderwetse barbier. Ons kind in het midden.
Zij komt de kamer binnen met een taartschaal in haar handen, hij zet koffie in de keuken. Het lijkt zo gewoon, dit kerstbezoek aan mijn schoonouders. Maar terwijl ik vanaf de bank naar Robs moeder kijk, vraag ik me af wanneer ik haar voor het laatst heb zien lopen.
Heeft Job pijn? De dokter vraagt het, de tandarts vraagt het. Het eerlijke antwoord is: we weten het niet. Job krijst niet meer hartverscheurend zoals vorige week toen hij net met zijn tanden op de badkamervloer was gevallen. Hij laat toe dat deskundigen in zijn mond kijken om de schade op te nemen en een restauratieplan te bedenken.
Job is hard gevallen in de badkamer. Vanuit de stoel die we over de wc schuiven zodat hij kan plassen, is hij voorover op de tegels gesmakt. Twee voortanden zijn afgebroken en naar binnen geslagen, een hoektand is beschadigd. Ik kom thuis als het ongeluk net is gebeurd. Job huilt hartverscheurend, hij zit onder het bloed. Ik wieg hem en duw hondje Duke tegen zijn wang. Dat helpt, zijn trouwe knuffel kalmeert hem. Ik wil dat Duke niet alleen zijn bloed absorbeert, maar ook zijn pijn.
‘Misschien wil Sinterklaas de eerste bladzijde van je nieuwe boek wel voorlezen’, zeg ik tegen Job. Mijn zoon, dicht tegen de heilige aan gekropen op de bank, knikt bijna onzichtbaar. Sinterklaas zet zijn leesbril op en schraapt zijn keel. ‘In het dorp boven de wolken…’
‘Au, mijn neus.’ Dat zei de allereerste SpongeBob die Job ooit kreeg als je de knuffel in zijn neus kneep. SpongeBob riep het zo hard, dat alle baby’s op de afdeling geschrokken onze kant op keken. Jobs liefde voor SpongeBob werd geboren in het ziekenhuis, vlak na zijn schedeloperatie. Juist omdat het gele zeedier zo luidruchtig was, viel onze zoon als een blok voor hem. De knuffel was een geschenk van Jobs favoriete oom, dat hielp ook.